بینوایم، نوای من، مهدیست / دردمندم، دوای من، مهدیست
من غریبم در این زمان، ولی / مونس و آشنای من، مهدیست
گرچه از داغ هجر می سوزم / راضیم چون شفای من مهدیست
گه به یادش ز خواب برخیزم / نیمه شب دعای من، مهدیست
من نخواهم بهشت، بی مهدی / جنّت با صفای من، مهدیست
در دم مرگ با ولایت او / آخرین حرف نای من، مهدیست
چون قیامت ز خاک برخیزم / اندر آنجا ندای من، مهدیست
آن که در روز حشر می بخشد / از عنایت خطای من، مهدیست
[سید رضا مویّد]
بر گرفته از کتاب: گلچین احمدی
مؤلف این کتاب: ذبیح الله احمدی گورجی
ناشر: مؤسسه انتشاات مشهور
